irîtalôn sw.v. II, nur Gl. 1,519,27 (3.
Viertel des 11. Jh.s, bair.): ‚ausleeren; exina-
nire‘ (ae. āīdlan). Vgl. irîtalen. — Ahd. Wb.
4, 1750; Splett, Ahd. Wb. 1, 429; Schütz-
eichel⁷ 168; Starck-Wells 314 (Ansatz als
sw.v. I irītalen); Schützeichel, Glossenwort-
schatz 5, 95.