antfahta f. ō- (oder n-)St., nur Gl. 4, 204, 55
(Sem. Trev., mfrk., 10./11. Jh.): ‚Belagerungsan-
lage, Brustwehr, loricula‘ (vgl. mndd. vahte). S.
ant- und fehtan. — Ahd. Wb. I, 537; Starck-
Wells 30.