*bîûnkar n. a-St., nur Gl. 3, 158, 65 (12. Jh.)
bigenchar: ‚Bienenkorb, alveare‘ (mndl. bien-
caer). S. bîa, kar. Vgl. auch bîkar, binikar. —
Ahd. Wb. I, 1153; Splett, Ahd. Wb. I, 63. 444;
Starck-Wells 62.