bastînAWB adj., dreimal in Gl.: ‚aus Bast gefloch-
ten, sparteus‘ (mhd. bästîn, bestîn, frühnhd. ba-
sten; mndd. besten; mndl. bastijn). S. bast. Zum
Fehlen des Umlauts vgl. Braune, Ahd. Gr.¹³ § 26
Anm. 1. — Ahd. Wb. I, 919 (bestîn); Starck-Wells
43.