beizkôl mhd. st. m., nur in Gl. vom 13. Jh. an:
‚Mangold, beta‘ (Beta vulgaris L.); (nhd.
mdartl., veraltet Beißkohl; mndd. bētekōl.) Zss.
aus beiza ‚Mangold‘ (→ bieza) und kôl ‚Kohl‘
(s. d.). — Ahd. Wb. I, 860; Starck-Wells 45. — S.
auch beizgras, biezkrût.