bibinungaAWB f. ō-St., nur in bair. Gl. (11.—
12. Jh.): ‚Zittern, Beben, pavor, tremor‘ (mhd.
bibenunge; vgl. mndl. beveninge). S. bibên,
-unga. — Ahd. Wb. I, 999; Splett, Ahd. Wb. I,
59; Starck-Wells 51.