brecha f. ō- oder n-St., nur Gl. 3, 358, 55
(13. Jh., also mhd.) preche: ‚Flachsbreche, cra-
mula‘ (mhd. breche st.f.; nhd. Breche; mndd.
brēke; mndl. breke ‚Fehler, Mangel‘). Vgl.
Heyne, Dt. Hausaltertümer III, 222 Anm. 77.
S. brechan. — Ahd. Wb. I, 1328; Splett, Ahd.
Wb. I, 95; Starck-Wells 74.