burstahti adj. ja-St., nur Gl. 2, 498, 19
(10. Jh.): ‚borstig, struppig, hirsutus‘. S. burst,
-oht(i). Zur Bildung vgl. Wilmanns, Dt. Gr. II
§ 353; Schatz, Ahd. Gr. § 17. Vgl. auch bor-
stoht. — Ahd. Wb. I, 1557; Splett, Ahd. Wb. I,
120; Starck-Wells 87. 797.