burtîgAWB adj., Notker und in Gl.: ‚gebürtig,
stammend, angeboren, genitus, ortus, innatus‘
(mhd. bürtec, bürtic, nhd. bürtig; as. -burdig in
ađal-, inburdig, mndd. bȫrdich; mndl. boor-
tich; ae. forbyrdig). S. burt, -îg. Vgl. giburtîg. —
Ahd. Wb. I, 1564; Splett, Ahd. Wb. I, 53;
Schützeichel⁴ 84; Starck-Wells 87.