eichilaAWB f. ō- und n-St., Gl., Notker: ‚Eichel,
Schote, glans, siliqua‘ 〈Var.: ai-, e-; -h-; -el-,
-l-, -ull-〉. — Mhd. eichel sw. f., nhd. Eichel.
Ahd. Wb. III, 114 f.; Splett, Ahd. Wb. I, 171; Schütz-
eichel⁴ 99; Starck-Wells 119. 802; Graff I, 128; Scha-
de 127; Lexer I, 516; Benecke I, 414; Diefenbach, Gl.
lat.-germ. 264 (glans); Dt. Wb. III, 79; Dt. Wb.² VII,
320 ff.; Kluge²¹ 154; Kluge²² 167; Pfeifer, Et. Wb.
332 f. (s. v. Eiche).
Das Wort, das nur im Ndd., Ndl. und Nfries.
Entsprechungen hat: mndd. ēikel (Genus unsi-
cher), mndl. eikel, ēkel m.(?), nndl. eikel m.,
nwestfries. ikel, ekel, ist eine Zugehörigkeitsbil-
dung auf -il- zu eih ‚Eiche‘. S. eih, -il. Zur Bil-
dung vgl. armilo und s. Wilmanns, Dt. Gr. II
§ 212; Krahe-Meid, Germ. Sprachwiss. III
§ 87, 5.
Ein anderes, nicht verwandtes germ. Wort für
‚Eichel‘ ist mndd. ecker(e)n, mndl. nndl. aker,
ae. aecern, ne. acorn; → ackar.
Lasch-Borchling, Mndd. Handwb. I, 1, 522; Verdam,
Mndl. handwb. 162; Franck, Et. wb. d. ndl. taal² 151;
Vries, Ndls. et. wb. 153; Dijkstra, Friesch Wb. I, 328;
II, 9.