*felwrîn adj.(?), nur Gl. 2, 631, 10 (11. Jh.)
velarin. 673, 14 (2 Hss., 11. u. 12. Jh.) f-, ve-
larn; 3, 467, 45 (11./12. Jh.) felarn: ‚siler, *vin-
cus‘ (uuinus; vgl. Diefenbach, Gl. lat.-germ.
620). Hier scheint das Adj. zum Baumname
‚Weide‘ geworden zu sein; vgl. erlîn, eskîn
(oder Dimin.bildung auf -ī[n]?). S. felawa. —
Ahd. Wb. III, 732; Splett, Ahd. Wb. I, 221;
Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 255; Starck-Wells
147 (irrig: s. v. verwære). 844 (berichtigt);
Schützeichel, Glossenwortschatz III, 111 f. (Be-
lege unter subst. felwāri).