fesaAWB f. n-St., in Gl. seit dem 8./9. Jh. und
Tatian: ‚Hülse, Schote, Spreu, Granne, Halm,
festuca, migma, polla, scivile(?), siliqua, teca,
Gerstengrütze, ptisana, (der unenthülste) Din-
kel, Spelz (Triticum spelta L.), spelta‘ 〈Var.: v-,
u-, ph-〉. — Mhd. vese sw. f. ‚Hülse des Getrei-
dekorns, Spreu, Halm, der unenthülste Spelz,
das Geringste (zur Verstärkung der Negati-
on)‘, nhd. mdartl. vese(n), fese(n) m.f. ‚Spelz,
Spreu‘.
Ahd. Wb. III, 761 f.; Splett, Ahd. Wb. I, 213; Köbler,
Wb. d. ahd. Spr. 258; Schützeichel⁵ 132; Starck-Wells
148 f. XL; Schützeichel, Glossenwortschatz III, 125 f.;
Seebold, ChWdW8 123; Graff III, 705 f.; Schade 191;
Lexer III, 324; Benecke III, 329; Diefenbach, Gl. lat.-
germ. 232 (festuca). 470 (ptisana). 546 (spelta); Götz,
Lat.-ahd.-nhd. Wb. 261 (festuca). 404 (migma). 497
(polla). 594 (scivile). 611 (siliqua); 537 f. (ptisana);
622 (spelta); Dt. Wb. III, 1554 f.; Kluge²¹ 820; Klu-
ge²⁴ 959. — Schweiz. Id. I, 1069 f. (Pl. auch ‚Fasern‘);
Ochs, Bad. Wb. II, 131; Fischer, Schwäb. Wb. II,
1436 ff.; Jutz, Vorarlberg. Wb. I, 907; Schmeller, Bay-
er. Wb.² I, 766 f.; Lexer, Kärnt. Wb. 94; Schöpf, Ti-
rol. Id. 133 (fêsel); Schatz, Wb. d. tirol. Mdaa. I, 168;
Follmann, Wb. d. dt.-lothr. Mdaa. 157 (auch ‚Faser,
Sehne‘); Müller, Rhein. Wb. II, 405 f. (auch ‚Faser,
Franse‘); Maurer-Mulch, Südhess. Wb. II, 683 f. (auch
‚feine Fäden‘).
Entsprechende Wörter mit ähnlichen Bed. sind:
as. fesa f. ‚Hülse, Schote, siliqua‘, mndd. vēse(n)
f.m. ‚Körnerhülse, Spreu‘ (auch ‚Faser, Fäd-
chen‘); mndl. vese, veese ‚Spreu‘ (auch ‚Faser,
Fädchen, Franse‘). Germ. *fesōn- steht im Ab-
laut zu germ. *fasan/ōn-. Zur Etymologie → fa-
so.
Fick III (Germ.)⁴ 242; Holthausen, As. Wb. 19; Wad-
stein, Kl. as. Spr.denkm. 83, 27. 239; Lasch-Borchling,
Mndd. Handwb. I, 1, 709; Schiller-Lübben, Mndd.
Wb. V, 245 f.; Verdam, Mndl. handwb. 710; Franck,
Et. wb. d. ndl. taal² 740 (s. v. Vezel); Vries, Ndls. et.
wb. 781 f. (s. v. Vezel).