fezzanAWB [-ss-] st. v. V, nur Gl. 2, 650, 25
(11. Jh.), prät. faz: ‚wanken, fallen wollen, la-
bare‘. Das Wort ist weder mhd. noch nhd. be-
legt und hat germ. Entsprechungen nur in ae.
*gefetan ‚fallen‘ (nur prät.pl. gefētun); aisl. feta
st. v. ‚den Weg finden‘ (auch schwach in þver-
feta ‚zur Seite gehen‘, stórfetaðr ‚weit aus-
schreitend‘), norw. dial. feta, -e ‚Schritt gehen,
ausschreiten‘, nschwed. dial. fjäta ‚gå steg för
steg, springa smått‘ (Svenska akad. ordb. F-
725); wahrscheinlich gehört ae. (ge-)fetian
‚holen‘ auch hierher und nicht zu faz (s. d.; vgl.
ae. fatian in fatian wīf ‚uxorem ducere‘ und →
fazzôn²).
Ahd. Wb. III, 789; Splett, Ahd. Wb. I, 227; Köbler,
Wb. d. ahd. Spr. 259; Starck-Wells 150; Schützeichel,
Glossenwortschatz III, 135; Graff III, 727 (gafizan);
Schade 191 f. — Fick III (Germ.)⁴ 225 f.; Seebold,
Germ. st. Verben 195 f.; Wißmann, Nomina Postverb.
11 f.; Holthausen, Ae. et. Wb. 102; Bosworth-Toller,
AS Dict. 285. 392; Suppl. 216. 326; Suppl. II, 32;
Vries, Anord. et. Wb.² 118; Jóhannesson, Isl. et. Wb.
541; Holthausen, Vgl. Wb. d. Awestnord. 60; Haugen,
Norw.-Engl. Dict. 124.
Germ. *fetan- gehört zur idg. Wz. *pd- : *pd-
‚Fuß; gehen, fallen‘; vgl. aind. pádyate ‚fällt,
geht‘, av. paiδyeiti ‚bewegt sich abwärts, legt
sich nieder‘; gr. πηδάω ‚springe, hüpfe‘; aksl.
pasti ‚fallen‘; lit. pėdinti ‚langsam gehen, leise
treten‘, pėdúoti ‚Fußtritte machen‘.
Walde-Pokorny II, 23 ff.; Pokorny 790 ff., bes. 791;
LIV² 458; Mayrhofer, K. et. Wb. d. Aind. II, 206 f.;
ders., Et. Wb. d. Altindoar. II, 76 f., Bartholomae, Ai-
ran. Wb.² 841 f.; Frisk, Gr. et. Wb. II, 526 f.; Chan-
traine, Dict. ét. gr. 895 f.; Sadnik-Aitzetmüller,
Handwb. zu den aksl. Texten 84. 280 (Nr. 632); Fraen-
kel, Lit. et. Wb. 561 f. (s. v. pėdá).