fikâri m. ja-St., nur Gl. 1, 295, 17 (fic- Rd,
8./9. Jh.; fig- Jb, 9. Jh.): ‚Vertreter, Ersatz, vi-
carius‘ (mhd. vicâr[i] st.m. ‚Stellvertreter, Ver-
weser‘, nhd. Vikar; mndd. vicāries, vicāri;
mndl. vicarjis, vicaris). Das Wort ist aus lat.
vicārius entlehnt (> afrz. vicarie, vicaire >
me. vicar[e], vicari[e], ne. vicar), zu lat. vicis
‚Abwechslung, Stellvertretung‘ (vgl. Walde-
Hofmann, Lat. et. Wb. II, 781 f.).
Ahd. Wb. III, 819; Splett, Ahd. Wb. I, 1215; Köbler,
Wb. d. ahd. Spr. 261; Starck-Wells 151; Graff III,
441; Lexer III, 334; Diefenbach, Gl. lat.-germ. 617
(vicarius); Götz, Lat.-ahd.-nhd. Wb. 707 (vicarius);
Dt. Wb. XII, 2, 357 f.; Kluge²⁴ 961; Pfeifer, Et. Wb.²
1517. — Lasch-Borchling, Mndd. Handwb. I, 1, 718;
Verdam, Mndl. handwb. 714; ME Dict. U-V, 603 ff.;
OED² XIX, 593 f.; Oxf. Dict. of Engl. Et. 978. —
Wartburg, Frz. et. Wb. XIV, 406 ff. (bes. 407 f.).