fiorlingAWB m. a-St., nur Gl. 2, 355, 27 (11. Jh.;
nom. pl. uierlingi): ‚Vierfürst, Tetrarch, tetrar-
cha‘ (mhd. vierlinc, nhd. Vierling; mndd. vēr-
linc; mndl. vierlinc [alle in anderer Bed.]). S.
fior, -ling. Zur Bildung vgl. Wilmanns, Dt. Gr.
II § 280. 437, 4. S. auch fiordeling. — Ahd. Wb.
III, 896; Splett, Ahd. Wb. I, 236; Köbler, Wb.
d. ahd. Spr. 266; Starck-Wells 154; Schützei-
chel, Glossenwortschatz III, 175.