firgihtîgAWB adj., nur in Gl. seit dem 12. Jh.:
(subst.) ‚Gichtbrüchiger, paralyticus‘ (mhd.
vergihtic). S. firgiht, -îg. — firgihtgîAWB f. īn-St.,
nur Gl. 2, 304, 62 (11. Jh.): ‚Gicht, Schlagan-
fall, Gliederlähmung, paralysis‘. — Ahd. Wb.
IV, 257; Splett, Ahd. Wb. I, 304; Köbler, Wb.
d. ahd. Spr. 273; Starck-Wells 157; Schützei-
chel, Glossenwortschatz III, 453.