firgiht f. i-St., nur Steinmeyer, Spr.denkm.
385, 1 und Gl. 1, 696, 10 (9. Jh.[?]): ‚Lähmung,
paralysis‘ (mhd. vergiht, nhd. veraltet vergicht
n. [Dt. Wb. XII, 1, 432]). S. fir-, giht. — Ahd.
Wb. IV, 256; Splett, Ahd. Wb. I, 304; Köbler,
Wb. d. ahd. Spr. 273; Starck-Wells 156 (s.v fir-
gihtigî); Schützeichel, Glossenwortschatz III,
452 (s. v. firgihten).