flhunga f. ō-St., nur Gl. 1, 774, 2 (11. Jh.);
2, 332, 57 (10. Jh.): ‚Schmeichelei, Schönrede-
rei, adulatio‘ (mhd. vlêhunge, nhd. [veraltet]
Flehung). S. flhôn, -unga. — Ahd. Wb. III,
954; Splett, Ahd. Wb. I, 242; Köbler, Wb. d.
ahd. Spr. 299; Starck-Wells 163; Schützeichel,
Glossenwortschatz III, 204.