frumgheit f. i-St., nur Williram: ‚Trefflich-
keit, Tugendhaftigkeit‘ (mhd. vrümec-, vru-
mecheit, nhd. Frömmigkeit; mndd. vrȫmichēit).
S. fruma, -îg, -heit. — frumglîcho adv., nur Gl.
3, 408, 29 (12. Jh.): ‚tüchtig, strenue‘ (mhd. vrü-
meclîche, nhd. frommiglich). S. -lîh. — Ahd.
Wb. III, 1300; Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 335;
Schützeichel⁵ 142; Starck-Wells 181. XLI.
846; Schützeichel, Glossenwortschatz III, 315.