grûên sw. v. III, nur Gl. 2,705,51 (um
1000): ‚sich vor Grauen aufrichten, sich vor
Schrecken sträuben; (comae) stare‘. — Mhd.
grûwen, md. auch grûen sw. v. ‚Grauen em-
pfinden, grauen, grausen‘, nhd. grauen sw. v.
(unpersönlich oder reflexiv) ‚schaudern, sich
fürchten‘.
Ahd. Wb. 4, 446; Splett, Ahd. Wb. 1, 328; Köbler, Wb. d.
ahd. Spr. 495; Schützeichel⁶ 141; Starck-Wells 241;
Schützeichel, Glossenwortschatz 4, 63; Bergmann-
Stricker, Katalog Nr. 752; Graff 4, 300 (ingruen); Lexer
1, 1108 f.; Götz, Lat.-ahd.-nhd. Wb. 626 (comae stare);
Dt. Wb. 8, 2122 ff.; Kluge²¹ 270 (s. v. Greuel); Kluge²⁴
s. v.; Pfeifer, Et. Wb.² 472.
Ahd. grûên entsprechen: mndd. grūwen,
gro(u)wen sw. v. ‚grauen‘; mndl. gruwen,
gruen, gerouwen ‚grauen‘, nndl. gruwen
‚grauen, grausen‘; nfries. grouje, grouwe
‚grauen‘; me. grūen, ne. dial. grue ‚grauen,
grausen‘: < urgerm. *rūu̯ai̯-/-i̯e/a-. Aus dem
Mndl. sind norw. gruva, ält. dän. gruve ‚sich
ängstigen‘, dän. grue ‚grauen‘, schwed. gruva
sig entlehnt.
Fick 3 (Germ.)⁴ 145; Lasch-Borchling, Mndd. Handwb.
2, 1, 184; Schiller-Lübben, Mndd. Wb. 2, 162; Verwijs-
Verdam, Mndl. wb. 2, 2206 f.; Franck, Et. wb. d. ndl.
taal² 219 f.; Vries, Ndls. et. wb. 225; Et. wb. Ndl. F-Ka
347; Fryske wb. 8, 6 f.; Dijkstra, Friesch Wb. 1, 481;
ME Dict. s. v.; OED² s. v.; Jóhannesson, Isl. et. Wb. 393;
Holthausen, Vgl. Wb. d. Awestnord. 98; Falk-Torp,
Norw.-dän. et. Wb. 1, 352; Nielsen, Dansk et. ordb. 163;
Ordb. o. d. danske sprog 7, 140 f.; Torp, Nynorsk et.
ordb. 187; Hellquist, Svensk et. ordb.³ 304; Svenska
akad. ordb. s. v. — Walde-Pokorny 1, 648; Pokorny
460 f.