griozan st. v. II, nur in Gl. 3,507,6 gi-
grozzan broth . panis cretinus (Bern, Cod.
803, 11./12. Jh., alem.): (im Part.Prät.)
‚grobkörnig; cretinus‘. — Mhd. griezen ‚zer-
kleinern, zermalmen‘.
Ahd. Wb. 4, 437; Splett, Ahd. Wb. 1, 326 f.; Köbler, Wb.
d. ahd. Spr. 493; Schützeichel⁶ 140; Starck-Wells 240;
Schützeichel, Glossenwortschatz 4, 57; Bergmann-
Stricker, Katalog Nr. 67; Lexer 1, 1080 f.; Götz, Lat.-
ahd.-nhd. Wb. 159 (cretinus).
Ahd. griozan, das in den anderen germ.
Sprachen keine Entsprechungen hat, kann
auf urgerm. *reu̯te/a- ‚zerreiben‘ < vorur-
germ., vorurbaltslaw. *ghreu̯Hd-e/o- ‚zerrei-
ben, zerstampfen‘ zurückgeführt werden (>
lit. grústi [grú(dž)iu] ‚stampfen, zerstoßen,
rühren‘, lett. grûst [grûžu] ‚stoßen, stampfen‘
[< *ghruHd-(i̯)e/o-]). Eine nominale Ablei-
tung von der Verbalwz. liegt vor in: ksl. gru-
da ‚Erdscholle‘, russ. grúda ‚Haufen Steine,
Stoß Holz‘, ukrain. hrúda ‚Klumpen, Schol-
le‘, bulg. grúda ‚Ballen, Klumpen, Scholle‘,
serbo-kroat. grȕda ‚Klumpen‘, slowen. grú-
da ‚Erdscholle‘, tschech. hrouda, poln. gru-
da ‚Klumpen, Scholle‘ (< *ghrou̯Hd-ah₂).
Walde-Pokorny 1, 648 ff.; Pokorny 460 ff.; Trautmann,
Balt.-Slav. Wb. 99; Berneker, Slav. et. Wb. 1, 357; Tru-
bačev, Et. slov. slav. jaz. 7, 146 ff.; Vasmer, Russ. et.
Wb. 1, 312; Fraenkel, Lit. et. Wb. 173 f.; Mühlenbach-
Endzelin, Lett.-dt. Wb. 1, 668. — B. Vine, ZVSp 98
(1985), 64; Lühr 2000: 296.