hechitAWB m. a-St., seit dem 10. Jh. in Gl.:
‚Hecht; cluma, lucius, lupus‘ 〈Var.: ha-; -h-,
-k-; -d〉. — Mhd. hech(e)t st./sw. m. ‚Hecht‘,
nhd. Hecht m. ‚räuberisch lebender Fisch‘.
Ahd. Wb. 4, 798 f.; Splett, Ahd. Wb. 1, 340; Köbler,
Wb. d. ahd. Spr. 524; Schützeichel⁶ 152; Starck-Wells
261; Schützeichel, Glossenwortschatz 4, 225; Graff 4,
796; Lexer 1, 1201; 3, Nachtr. 231; Götz, Lat.-ahd.-
nhd. Wb. 109 (cluma). 382 (lucinus). 383 (lupus); Dt.
Wb. 10, 739 f.; Kluge²¹ 295; Kluge²⁴ s. v.; Pfeifer, Et.
Wb.² 518 f.
In den anderen germ. Sprachen entsprechen:
as. hakth, mndd. heket m. ‚Hecht‘; mndl. he-
ket ‚Hecht‘; ae. hacod, hæcid, me. haket, ne.
dial. haked, hacot ‚Hecht‘: < urgerm. *χa-
ki/uđa-. Zugrunde liegt entweder ein ur-
sprünglicher t-St. (vgl. Krahe-Meid 1969: 3,
§ 117; zu einer solchen Basis → helid
‚Held‘) oder ein ehemaliger tu-St. (vgl. Kra-
he-Meid 1969: 3, § 124, 2); bei beiden Mög-
lichkeiten wäre der a-St. sekundär.
Die Grundlage ist die Wurzel urgerm. *χak-
‚Haken‘ (zu weiteren Anschlüssen →
hâg[g]o). Der Fisch ist somit nach seinen
spitzen, scharfen Zähnen bzw. der spitzen
Schnauze benannt worden. Zu diesem Be-
nennungsmotiv ist auch aisl. gedda ‚Hecht‘ :
aisl. gaddr ‚Stachel‘ zu vergleichen.
Fick 3 (Germ.)⁴ 66; Holthausen, As. Wb. 30; Wad-
stein, Kl. as. Spr.denkm. 111. 189; Lasch-Borchling,
Mndd. Handwb. 2, 1, 258; Schiller-Lübben, Mndd.
Wb. 2, 229; Verwijs-Verdam, Mndl. wb. 3, 290 f.;
Holthausen, Ae. et. Wb. 143; Bosworth-Toller, AS
Dict. 497; Suppl. 493; Suppl. 2, 38; ME Dict. s. v.;
OED² s. v. — Walde-Pokorny 1, 382 f.; Pokorny 537 f.
— Köhler 1906: 40 ff.; RGA² 9, 123.
S. hâg(g)o.