hengila f. ōn-St., Gl. 3,91,55 (Ende des
12. Jh.s). 194,53 (2 Hss., Anfang des
13. Jh.s, 1 Hs. verschollen): ‚Gebinde, Trau-
benbündel am Rebholz; ligatura‘. S. hangên,
-ila. — hengilachan n. a-St., Gl. 1,275,10 (2
Hss., beide Anfang des 9. Jh.s, alem.): ‚Hän-
geteppich; cortina‘. Determinativkomp. mit
einem Verbalstamm als VG und subst. HG
(vgl. Wilmanns [1906—30] 1967: 2, § 403,
1). S. hengen, lachan. — hengilboum m. a-
St., in Gl. ab dem 12. Jh.: ‚Verbindungsbal-
ken; copula‘ (mhd. hengelboum, ält. nhd.
hängelbaum, hangelbaum). S. hengen, -il,
boum. — Ahd. Wb. 4, 953; Splett, Ahd. Wb. 1,
91. 338. 339. 509; Köbler, Wb. d. ahd. Spr.
535; Schützeichel⁶ 157; Starck-Wells 253.
268; Schützeichel, Glossenwortschatz 4, 277.