inlîh adj., nur MF: ‚innerer; internus‘
(mhd., frühnhd. inlich; mndl. inlijc, inlich,
innilijc; afries. inlīk; ae. inlīc). Präp. Ablei-
tung (vgl. Schmid 1998: 271. 533). S. in,
-lîh. — inlîcho adv., Gl. 2,173,21 (Anfang des
9. Jh.s, bair.), WH: ‚im Innersten; medulli-
tus‘ (mndl. innelike; afries. inlīke; ae. inlīce).
S. inlîh. — Ahd. Wb. 4, 1606; Splett, Ahd.
Wb. 1, 422; Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 585;
Schützeichel⁷ 164; Starck-Wells 303; Schütz-
eichel, Glossenwortschatz 5, 51.