kioAWB m. an-St., in Gl. seit dem 11. Jh.:
‚Kieme(n), Kiefer, Kinnbacken; brancia [=
branchia]‘ (as. kio ‚branchia‘ in Gl. 3,720,
49 [12./13. Jh.]; 4,245,47 = WaD 112, 5
[10. Jh.]; ae. pl. cīan ‚branchiae‘ in Gl. 1,
475,3 [in 2 Hss., 8./9. Jh. und 1. Hälfte des
10. Jh.s]. 4 [11. Jh.]). Ableitung vom st.v. II
kiuwan (s. d.). Vgl. kewa, kiuwa, kiuwî, kou-
wa. — Ahd. Wb. 5, 181; Splett, Ahd. Wb. 1,
460; Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 660; Schütz-
eichel⁷ 176; Starck-Wells 331. 824; Schütz-
eichel, Glossenwortschatz 5, 217; 12, 11.