klingunga f. ō-St., Gl. 3,412,19 (um
1175, alem.): ‚Andrang, Ansturm; assul-
tus‘ (vgl. aisl. klenging). Verbalabstraktum
mit dem Fortsetzer des Suffixes urgerm.
*-unō-. S. klingan¹, -unga. — Ahd. Wb. 5,
254; Splett, Ahd. Wb. 1, 466; Schützeichel⁷
178; Starck-Wells 336; Schützeichel, Glos-
senwortschatz 5, 255.