mâgin f. jō-St., im Voc (3,6,30); Gl.
4,180,57 (in 2 Hss., beide 14. Jh.), im T, OT,
bei O: ‚weibliche Verwandte; amita, cogna-
ta, cosina‘ (mhd. mæginne st.f., frühnhd. ma-
gin f. ‚weibliche Blutsverwandte‘, nhd. mdartl.
schwäb. †mägin f. ‚Blutsverwandte‘ [Fischer,
Schwäb. Wb. 4, 1392]; mndd. mēginne f. ‚Ver-
wandte‘; vgl. ohess. mage m. ‚Seitenverwand-
ter‘ [Crecelius, Oberhess. Wb. 572], märk.
mage m. ‚erbberechtigter Verwandter‘ [Bret-
schneider, Brandenb.-berlin. Wb. 3, 180] und
tirol., nassau. magschaft f. ‚Verwandtschaft‘
[Schöpf, Tirol. Id. 411; Kehrein, Volksspr. u.
Wb. von Nassau 269], ndsächs. māgschop f.
‚Verwandtschaft, Familie‘ [Jungandreas, Nd.-
sächs. Wb. 8, 428]). Motionsfemininum mit
dem Fortsetzer des Suff. urgerm. *-ini̯ō- (vgl.
Krahe-Meid 1969: 3, § 101, 1). S. mâg. – Ahd.
Wb. 6, 72; Splett, Ahd. Wb. 1, 579; Köbler, Wb.
d. ahd. Spr. 751; Schützeichel⁷ 212; Starck-Wells
394; Schützeichel, Glossenwortschatz 6, 222.