meisto
Band VI, Spalte 268
Symbol XML-Datei TEI Symbol PDF-Datei PDF Zitat-Symbol Zitieren

meisto adj., sup., im Abr und weiteren
Gl., T, B, GB, M, MH, O, W, NBo, NCat, NMC,
Nm, Nps, Npg, Npw, WH und HHö: ‚der größ-
te, höchste, reichste, vornehmste, ausgezeich-
net, sehr stark, sehr wichtig, umfassendster, am
stärksten, ausgeprägter; extremus, frequentissi-
mus, maior, maximus, potius, praecipuus, pri-
mus, summus‘, meista zeha ‚großer Zeh; allux‘,
dûmi ł meisteo ‚Daumen, großer Zeh; pollex‘,
der meisto ofan ‚Brennofen; fornax‘, subst. das
meista ‚das Äußerste; extremum‘, mit meisten
rehte ‚mit dem größten Recht; principaliter et
maxime‘, der meisto ‚die Vornehmen; maio-
res‘, zi allera meistûn ‚ganz besonders; praeci-
puusVar.: -ai-, -ey-. – Mhd. meist adj. ‚göß-
te, meiste‘, frühnhd. meist adj. ‚größte, stärks-
te‘, nhd. meist (Sup. zu viel, sehr).

Ahd. Wb. 6, 390 f.; Splett, Ahd. Wb. 1, 609; Köbler, Wb.
d. ahd. Spr. 770; Schützeichel⁷ 219; Starck-Wells 406.
852; Schützeichel, Glossenwortschatz 6, 319 f.; Seebold,
ChWdW8 208; ders., ChWdW9 575. 1093 (s. v. meist);
Graff 2, 884 f. (meist); Lexer 1, 2084; Frühnhd. Wb. 9,
2134 ff.; Diefenbach, Gl. lat.-germ. 25 (allux); Götz, Lat.-
ahd.-nhd. Wb. 248 (s. v. exter[us]). 387 f. (s. v. magnus).
507 (praecipuus). 642 (summus); Dt. Wb. 12, 1947 ff.;
Kluge²¹ 472 f.; Kluge²⁵ s. v. meist; Pfeifer, Et. Wb.² 857.
DRW 9, 474 f.

In den anderen germ. Sprachen entsprechen: as.
mēst, mndd. ist; andfrk. mēst ‚meist, größte‘
(LeidW, Pw), frühmndl. meest ‚größte, höchste,
älteste, vornehmste, zahlreichste‘, mndl. meest,
nndl. meest; afries. māst, mēst, nwestfries. mēst,
meast, saterfries. maast(e), nnordfries. meast,
miast, miist, maost, maast; ae. mǣst, māst, me.
mōst(e), moiste, ne. most; aisl. mestr, nisl. mes-
tur, fär. mestur, adän. mæst, ndän. mest, nnorw.
mest, aschwed. mest, mæst, nschwed. mest; got.
maists ‚größter; μείζων‘: < urgerm. *masta(n)-.
Zu diesem Sup. gehört der Kompar. urgerm.
*maza(n)- (s. mêr).

Fick 3 (Germ.)⁴ 300 f.; Heidermanns, Et. Wb. d. germ. Pri-
märadj. 398 f. (s. v. maizan-); Tiefenbach, As. Hand-wb.
270; Sehrt, Wb. z. Hel.² 377; Berr, Et. Gl. to Hel. 277; Wad-
stein, Kl. as. Spr.denkm. 207 (s. v. mēr); Lasch-Borch-
ling, Mndd. Handwb. 2, 1, 969 (ist¹); Schiller-Lübben,
Mndd. Wb. 3, 81; ONW s. v. mēst; VMNW s. v. meest¹;
Verwijs-Verdam, Mndl. wb. 4, 1409 ff.; Franck, Et. wb.
d. ndl. taal² 419 (s. v. meer²); Suppl. 108; Vries, Ndls. et.
wb. 433 (s. v. meer²); Et. wb. Ndl. Ke-R 324 (s. v. meer²).
326 (meest); Hofmann-Popkema, Afries. Wb. 318 f.; Richt-
hofen, Afries. Wb. 782 (s. v. grat). 916; Fryske wb. 13,
206 ff.; Dijkstra, Friesch Wb. 2, 156 f.; Fort, Saterfries.
Wb. 133; Faltings, Et. Wb. d. fries. Adj. 379 ff. (s. v.
maizan-); Holthausen, Ae. et. Wb. 216; Bosworth-Toller,
AS Dict. 662; Suppl. 629; eMED s. v. mōst; eOED s. v.
most; Vries, Anord. et. Wb.² 385; Jóhannesson, Isl. et.
Wb. 655; Fritzner, Ordb. o. d. g. norske sprog 2, 683;
Holthausen, Vgl. Wb. d. Awestnord. 195; Magnússon, Ísl.
Orðsb. 618; Falk- Torp, Norw.-dän. et. Wb. 1, 714;
Nielsen, Dansk et. ordb. 283 (s. v. mer[e]); Ordb. o.
d. danske sprog 13, 1387 ff.; Bjorvand, Våre arve-
ord² 734 ff. (s. v. mer); Torp, Nynorsk et. ordb. 419 (s. v.
meir). 423 (mest); NOB s. v. mest; Hellquist, Svensk et.
ordb.³ 1, 644; Svenska akad. ordb. s. v. mest; Feist, Vgl.
Wb. d. got. Spr. 341; Lehmann, Gothic Et. Dict. M-11.

Urgerm. *masta(n)- setzt einen Sup. uridg.
*meh₂-is-t(h₂)o- fort. Er ist zur Wurzel uridg.
*meh₂- ‚groß sein‘ gebildet. Die Form zeigt in
der Entwicklung vom Uridg. zum Urgerm. Um-
färbung des Wz.vokals, Schwund des intervo-
kalischen Laryngals und Beseitigung des so
entstandenen Hiats: uridg. *meh₂-is-t(h₂)o- >
vorurgerm. *ma.is-to- > urgerm. *masta-. Au-
ßerhalb des Germ. ist ein Sup. zu dieser Wz.
nicht bezeugt. Weiteres s. mêr.

Walde-Pokorny 2, 238. 292; Pokorny 704. – Lühr 2000:
26. 46.

S. mêr.

HB

Information

Band VI, Spalte 268

Zur Druckfassung
Zitat-Symbol Zitieren
Symbol XML-Datei Download (TEI)
Symbol PDF-Datei Download (PDF)

Lemma:
Referenziert in: