molm m. a-St., Gl. 1,539,28 (3. Viertel
des 11. Jh.s, bair.); 2,7,3 (Hs. spätes 9. Jh., Zeit
des Gl.eintrags unbekannt, bair.); 4,312,4
(Anfang des 11. Jh.s, obd.): ‚Molch, Eidechse;
stellio‘ (nhd. mdartl. thür. molm m. ‚Molch,
Feuersalamander‘ [Spangenberg, Thür. Wb. 4,
696]). Ahd. molm mit dem Fortsetzer des Suf-
fixes urgerm. *-ma-, das häufig an Wz. mit ausl.
Liquid trat, geht auf urgerm. *mul-ma- (< vor-
urgerm. *m-mó ‚gefleckt, fleckig‘) zurück.
Nach W. Sanders, NdW 7 (1967), 32 ist molm
nach geläufigem ahd., as. melm ‚Staub‘ (s. d.),
ndd. molm analogisch umgestaltet. Doch setzen
beide Wörter unterschiedliche vorurgerm. Vor-
formen fort (s. melm). S. mol. – Ahd. Wb. 6,
791 f.; Splett, Ahd. Wb. 1, 631; Köbler, Wb. d.
ahd. Spr. 794; Schützeichel⁷ 227; Starck-Wells
420; Schützeichel, Glossenwortschatz 7, 424. –
S. Ziegler, in Neri-Ziegler 2012: 200 f.
MK