nepfichîn n. a-St., nur Gl. 3,372,10 (12./
13. Jh., mfrk.) neppeken: ‚kleiner Napf; ciatus‘
(nhd. Näpfchen n. ‚dss.‘; mndd. nepken ‚Näpf-
chen‘; vgl. mhd. nepfelîn st.n. ‚dss.‘). Das Dimi-
nutivsuff. westgerm. *-ikīna- bleibt im Mfrk. un-
verschoben (vgl. Bergmann 1977: 264–266). S.
napf, -ichîn. – Ahd. Wb. 6, 1173; Splett, Ahd. Wb.
1, 658; Schützeichel⁷ 236; Starck-Wells 432;
Schützeichel, Glossenwortschatz 7, 59.
MK