offarman m. kons. St., Gl. 3,378,58 (12./
13. Jh., mfrk.): ‚Küster; campanarius‘ (nhd.
mdartl. rhein. offermann m. ‚Küster‘ [Müller,
Rhein. Wb. 6, 357], südhess., ohess., hess.-nas-
sau. opfermann m. ‚Kirchendiener‘ [Maurer-
Mulch, Südhess. Wb. 4, 1097; Crecelius, Ober-
hess. Wb. 641; Berthold, Hessen-nassau. Volks-
wb. 2, 522], thür. opfermann m. ‚Kirchendie-
ner‘, früher auch ‚Lehrer‘ [Spangenberg, Thür.
Wb. 4, 969], mittelelb. veralt. oppermann m.
‚Küster‘ [Kettmann, Mittelelb. Wb. 2, 1240];
vgl. schles. opfermänndel n. ‚Klingelbeutelträ-
ger‘ [Mitzka, Schles. Wb. 2, 951]; as. offarmann
m. kons. St. ‚Kirchendiener‘, mndd. offerman,
opperman m. ‚Kirchendiener, Messner, Glo-
ckenläuter‘; frühmndl. offerman m. ‚Küster‘ [a.
1294], mndl. offerman m. ‚dss.‘; afries. offer-
mon, oppermon m. ‚Küster‘; frühmndl. op-
perman m. ‚Handlanger [bei Bauarbeiten]‘ [a.
1285], mndl. operman, opperman m. ‚dss.‘;
afries. oppermon m. ‚dss.‘; in anderer Bed. auch
mhd. opferman st.m. ‚der an die Kirche ein
Opfer zu entrichten hat‘, ält. nhd. opfermann m.
‚Opferpriester‘ [Dt. Wb. 13, 1304]). Die For-
men mit -ff- beruhen auf lat. offerre ‚darbrin-
gen, schenken, opfern‘, die mit -pp-/-pf- hin-
gegen auf lat. operārī ‚arbeiten, beschäftigt
sein‘ (s. opfar). Determinativkomp. mit subst.
VG und HG (vgl. auch Müller-Frings 1966–68:
1, 105–107; 2, 341; Voetz 1977: 200–202). S.
opfar, man. – offarmelo n. wa-St., Gl. 2,379,5
(11. Jh., mfrk.); 4,196,44 (1. Drittel des 11. Jh.s,
mfrk. oder as.): ‚Opfermehl; ador‘ (vgl. Müller-
Frings 1966–68: 2, 341). Determinativkomp.
mit subst. VG und HG. S. opfar, melo. – Ahd.
Wb. 7, 63; Splett, Ahd. Wb. 1, 590. 611. 686;
Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 843; Schützeichel⁷
244. 245; Starck-Wells 450. 853; Schützeichel,
Glossenwortschatz 7, 187. 201.