ogar m. oder n. a-St., seit dem 10. Jh. in
Gl.: ‚Ocker; sinopis‘. Das Wort ist aus lat. ōch-
ra f. ‚Ocker, Berggelb‘ entlehnt. – Mhd. ocker,
ogger st.m./n. ‚Ocker‘, nhd. Ocker m./n. ‚aus
bestimmten eisenoxidhaltigen Mineralien ge-
wonnenes gelbbraunes Gemisch, gelbbraune
(Maler-)Farbe‘.
Ahd. Wb. 7, 70; Splett, Ahd. Wb. 1, 1227; Köbler, Wb.
d. ahd. Spr. 843; Schützeichel⁷ 245; Starck-Wells 450;
Schützeichel, Glossenwortschatz 7, 188; Graff 1, 134;
Lexer 2, 140; Dt. Wb. 13, 1140; Kluge²¹ 519; Kluge²⁵ s. v.
Ocker; Pfeifer, Et. Wb.² 943. – Lüschen 1979: 285.
Ebenfalls letztendlich auf lat. ōchra f. (über das
Frz.) gehen zurück: mndd. ocker (neben ōker)
‚Ocker‘; nndl. oker ‚Ocker‘; nwestfries. oker
‚Ocker‘; me. ker (neben ocre, ocor, ocur, oc-
ra) ‚Ocker‘, ne. ochre, ocher ‚dss.‘.
Dagegen weisen die nordgerm. Formen ndän.
okker (daraus nisl. okkur), nnorw. oker, nschwed.
ockra auf dt. Vermittlung.
Lasch-Borchling, Mndd. Handwb. 2, 1, 1138; Schiller-
Lübben, Mndd. Wb. 3, 222; Franck, Et. wb. d. ndl. taal²
467; Vries, Ndls. et. wb. 480; Et. wb. Ndl. Ke-R 449;
Fryske wb. 15, 262; Dijkstra, Friesch Wb. 2, 258; eMED
s. v. ker n.²; Klein, Compr. et. dict. of the Engl. lang.
1072; eOED s. v. ochre | ocher n. and adj.; Magnússon,
Ísl. Orðsb. 688; Ordb. o. d. danske sprog 15, 387; NOB
s. v. oker; Hellquist, Svensk et. ordb.³ 2, 723; Svenska
akad. ordb. s. v. ockra.
Lat. ōchra f. (> italien. ocra, afrz., mfrz., nfrz.
ocre, span., port. ocre) ist selbst aus gr. ὤχρα f.
‚blassgelbe Farbe, Ockerfarbe‘, einer Ableitung
von gr. ὠχρός ‚blassgelb, blass, bleich‘, ent-
lehnt. Die Herkunft des gr. Adj. ist unklar (die
alte Verbindung mit ai. vyāghrá- m. ‚Tiger‘
bleibt unsicher; vgl. Mayrhofer, EWAia 2, 593).
Walde-Pokorny 1, 95; Pokorny 280; Frisk, Gr. et. Wb. 2,
1153 f.; Chantraine, Dict. ét. gr.² 1259 f.; Beekes, Et. dict.
of Gr. 2, 1684; Thes. ling. lat. 9, 411; Wartburg, Frz. et.
Wb. 7, 303.
RS