olmoht(i) adj., Gl. 2,323,6 (2. Hälfte des
9. Jh.s, alem.). 19 (1. Viertel des 12. Jh.s, alem.):
‚morsch, faul; cariosus‘ (nhd. mdartl. schlesw.-
holst. olmicht adj. ‚verfault, morsch, wurmsti-
chig‘ [Mensing, Schleswig-holst. Wb. 3, 836],
meckl. olmigt adj. ‚vermodert, morsch‘ [Wos-
sidlo-Teuchert, Meckl. Wb. 5, 184]). Denomi-
nale Ableitung mit dem Fortsetzer des Suff.
urgerm. *-uχta-/*-uχtii̯a- ‚mit Moder, Fäulnis
versehen‘ (vgl. Krahe-Meid 1969: 3, § 145). S.
olmo, -oht(i). – Ahd. Wb. 7, 88; Splett, Ahd. Wb.
1, 686; Köbler, Wb. d. ahd. Spr. 845; Schütz-
eichel⁷ 245; Starck-Wells 451; Schützeichel,
Glossenwortschatz 7, 198 f.
MK