rangri m. ja-St., Gl. 2,219,48 (ausge-
hendes 8. Jh., bair.): ‚Ringkämpfer; palaestra‘
(mndd. wranger m. ‚Ringer‘; mndl. wranger m.
‚Ringer‘). a-, älter *o-stufiges Nomen agentis
mit dem Fortsetzer des lat. Lehnsuff. urgerm.
*-ri̯a-. S. ringan, -ri. Vgl. ringri. – Ahd.
Wb. 7, 665; Splett, Ahd. Wb. 1, 752; eKöbler,
Ahd. Wb. s. v. rangāri; Schützeichel⁷ 253; Starck-
Wells 471; Schützeichel, Glossenwortschatz
7, 319.
MK