rebablat n. a-St. (urspr. *iz-/-az-St.), Gl.
2,159,26 (Hs. 8.–9. Jh., Zeit des Gl.eintrags un-
bekannt); 4,249,9 (Hs. 1. Hälfte des 9. Jh.s, Zeit
des Gl.eintrags unbekannt) und weitere Gl.:
‚Blatt des Weinstocks, Weinlaub; pampinus‘
(mhd. rëbeblat st.n. ‚pampinus‘, frühnhd. reb-
blatt n. ‚Blatt der Rebe‘ [Dt. Wb. 14, 323], nhd.
mdartl. bad. rebblätter pl. ‚Reblaub‘ [Ochs,
Bad. Wb. 4, 215], bair. rebblatt n. ‚Blatt des
Weinstocks‘ [Schmeller, Bayer. Wb.² 2, 6],
lothr. rebblatt n. ‚dss.‘ [Follmann, Wb. d. dt.-
lothr. Mdaa. 1, 406]). Determinativkomp. mit
subst. VG und HG. S. reba, blat. – rebablatîn
adj., Gl. 2,478,23 (11. Jh., bair.[-alem.]): ‚aus
Weinlaub; pampineus‘. Desubst. Ableitung mit
dem Fortsetzer des Suffixes urgerm. *-īna- zur
Bildung von Stoffadj. (vgl. Krahe-Meid 1969:
3, § 95, 1). S. rebablat, -în¹. – rebagerta f. jō-
St., Gl. 1,286,75 (in 2 Hss., beide Anfang des 9.
Jh.s, alem.[-frk.]). 288,24 (in 2 Hss., beide An-
fang des 9. Jh.s, alem.[-frk.]): ‚Rebschössling,
Weinranke; palmes, propago‘. Determinativ-
komp. mit subst. VG und HG. S. reba, gerta. –
Ahd. Wb. 7, 719 f.; Splett, Ahd. Wb. 1, 78. 289.
729. 730; eKöbler, Ahd. Wb. s. vv. rebablat,
rebablatīn, rebagerta; Schützeichel⁷ 254;
Starck-Wells 474; Schützeichel, Glossenwort-
schatz 7, 341.
MK