rechagern adj., in NBo: ‚rachgierig‘, in
diu rechagernûn swestera ‚Rachegöttinnen;
ultrices scelerum deae [Interpr. furiae]‘. Adj.
Verbalkomp., bei dem das HG suffixoide Züge
trägt (vgl. Wilmanns [1906–30] 1967: 2, § 403,
2). S. rechan, gern(i). – Ahd. Wb. 7, 780; Splett,
Ahd. Wb. 1, 299. 734; eKöbler, Ahd. Wb. s. v.
rechagern; Schützeichel⁷ 256.
MK