rucki n. ja-St., im Abr (1,8,27 [Pa, Ka,
Ra]) und Sam (1,147,8): ‚Rauch, Dampf;
fuma [= fumus], fumus‘ (mhd. rucke st.m.
‚Rauch‘ [vgl. Splett 1976: 60; ders. 1979: 82]).
Ablautendes Verbalabstraktum mit dem Fort-
setzer des Suff. urgerm. *-i̯a-. S. riochan. –
Ahd. Wb. 7, 1213; Splett, Ahd. Wb. 1, 754;
eKöbler, Ahd. Wb. s. v. rukki²; Schützeichel⁷
266; Starck-Wells 496; Schützeichel, Glossen-
wortschatz 8, 18.
MK