runzôn sw.v. II, Gl. 2,711,10 (10./11.
Jh., mfrk.); 4,199,52 (1. Drittel des 11. Jh.s,
mfrk.): ‚runzeln, runzelig machen; corrugare,
rugis arare‘ (frühnhd. runzen sw.v. ‚runzeln‘
[Dt. Wb. 14, 1527]; mndl. ronsen, runsen sw.v.
‚runzeln, falten‘). Denominale Ableitung. S.
runza. – girunzôn Gl. 4,244,1 (2. Hälfte des 9.
Jh.s); 5,48,11 (spätes 10. oder 11. Jh., mfrk.):
‚runzeln; caper(r)are‘ (nhd. mdartl. schweiz.
gerunzen part.prät. ‚zusammengeschrumpft,
runzlig‘ [Schweiz. Id. 6, 1166]). – Ahd. Wb. 7,
1237 f.; Splett, Ahd. Wb. 1, 772; eKöbler, Ahd.
Wb. s. vv. girunzōn, runzōn; Schützeichel⁷ 267;
Starck-Wells 497; Schützeichel, Glossenwort-
schatz 8, 26.
MK