selvia f. ō(n)-St., in Gl. seit dem 10.
Jh.: ‚(Garten-)Salbei; lilifagus, salvia‘ (Salvia
officinalis L.) (mhd. selbay, selbe st./sw.f./m.
‚Salbei‘, nhd. dial. schwäb. sę̆lfę̆ m./f. ‚Salbei‘
[Fischer, Schwäb. Wb. 5, 544], vorarlb. sęlfe
m. ‚dss.‘ [Jutz, Vorarlberg. Wb. 2, 817], rhein.
zę·l.wə, zę·l.əf, silǝp f. ‚dss.‘ [Müller, Rhein.
Wb. 7, 713 s. v. Salbei], pfälz. selb, sälb m./f.
‚dss.‘ [Christmann, Pfälz. Wb. 5, 721], süd-
hess. sęlwǝ, sęlb m. ‚dss.‘ [Maurer-Mulch,
Südhess. Wb. 5, 43 f.], hess.-nassau. sęlwǝ,
self, sęlb m./f. ‚dss.‘ [Berthold, Hessen-nassau.
Volkswb. 3, 18], siebenbürg.-sächs. sälf m. ‚dss.‘
[Schullerus, Siebenbürg.-sächs. Wb. 10, 353],
westf. selwe f. ‚dss.‘ [Woeste, Wb. d. westf.
Mda. 235], meckl. selvi m. ‚dss.‘ [Wossidlo-
Teuchert, Meckl. Wb. 5, 1145 s. v. Saffi]; mndd.
selve m. ‚Salbei‘ [Lasch-Borchling, Mndd.
Handwb. 3, 199]). Die Zuweisung von selvia f.
‚Salbei‘ in der Gl. 5,43,42 zur as. Sprache ist
unsicher, s. hier s. v. salbei. Ahd. selvia ist eine
Var. von ahd. salvia, das aus lat. salvia f.
‚Salbei‘ entlehnt ist (s. d., s. auch salbei). –
selviûnblat* n. a-St., in Gl. 3,100,43 (SH):
‚Salbeiblatt; agnisperma‘. Zusammenrückung
aus selvia und blat (s. dd., s. auch salbeiûn-
blat). – Splett, Ahd. Wb. 1, 78. 789; eKöbler,
Ahd. Wb. s. v. selvia; Schützeichel⁷ 275; Starck-
Wells 516; Schützeichel, Glossenwortschatz 8,
150. – Marzell [1943–79] 2000: 4, 42 ff. –
Müller-Frings 1966–68: 2, 448 ff.
DSW