skamalîn adj., in Gl. seit Beginn des
9. Jh.s, NMC: ‚schamhaft, keusch; per omnia
verecundus, pudoratus, verendus‘. Weiterbil-
dung von skamal (s. d.) mit dem Suff. -în¹
(s. d.; s. auch -alîn). – Splett, Ahd. Wb. 1, 831;
eKöbler, Ahd. Wb. s. v. skamalīn; Schützeichel⁷
285; Starck-Wells 532; Schützeichel, Glossen-
wortschatz 8, 277.
DSW