êrîn adj., Gl., Mons.Frg., Tatian, Notker:
‚ehern, aus Metall, aereus‘ (mhd. êrîn, nhd.
ehern; as. ērīn, mndd. ēren; mndl. erijn; ae.
āren). S. êr², -în¹. — Ahd. Wb. III, 398 f.;
Splett, Ahd. Wb. I, 185; Schützeichel⁴ 104;
Starck-Wells 132. 805. 843.