êristoAWB adj., superl. ‚der erste, höchste, pri-
mus‘, subst. m. n-St., seit dem 8. Jh.: ‚Anfang,
initium‘ 〈Var.: -e-〉. Im Ahd. ist beim Adj. die
starke Flexion nur vereinzelt belegt (dat. sg. f.
Otfrid; dat. pl. Notker). Das Wort fungiert ne-
ben furisto u. a. als Ordinale zu ein (s. d.). —
Mhd. êrste ‚der erste‘, nhd. erste.
Ahd. Wb. III, 413 ff.; Splett, Ahd. Wb. I, 185; Schütz-
eichel⁴ 104; Starck-Wells 132. 805; Graff I, 440 f.;
Schade 151; Lexer I, 675; Benecke I, 438; Diefenbach,
Gl. lat.-germ. 459 f. (primus); Dt. Wb. III, 1000 ff.;
Kluge²¹ 173 f.; Kluge²² 187; Pfeifer, Et. Wb. 374.
Ahd. êristo entsprechen as. ērist(o) ‚erster‘,
mndd. ērst, eyrst, īrst (de ērste); mndl. eerst(e),
i(e)rst ‚dss.‘; aostfries. ērost, -est, -ist, ērst,
awestfries. ār(i)ist ‚dss.‘; ae. ǣrest, me. ērest, ne.
veraltet erst ‚dss.‘: < *airista(n)-. Die Formen
bilden den Superl. zu êriro (s. d.). Zumeist
herrscht wie im Ahd. schwache Flexion.
Sehrt, Wb. z. Hel.² 106 f.; Berr, Et. Gl. to Hel. 101 f.;
Lasch-Borchling, Mndd. Handwb. I, 1, 606 f.; Schil-
ler-Lübben, Mndd. Wb. I, 731; Verdam, Mndl.
handwb. 160; Franck, Et. wb. d. ndl. taal² 149; ders.,
Afrk. Gr.² § 208; Richthofen, Afries. Wb. 714; Bos-
worth-Toller, AS Dict. 18; ME Dict. E—F, 221;
OED² V, 379; Prokosch, Comp. Gmc. Gr. § 100.