anafehtunga f. ō-St., einmal Notker, W. Ps.:
‚Anfechtung, impugnatio‘ (mhd. anevehtunge;
mndd. anvechtinge; mndl. aenvechtinge). S. ana,
fehta; -unga. — Ahd. Wb. I, 419; Schützeichel³ 6;
Starck-Wells 25.