antheizônAWB sw.v. II, nur Gl. 1, 380, 3: ‚geloben‘
(zum lat. Lemma s. Ahd. Wb. I, 546) (as. anthē-
tan; ae. andhētan; got. andhaitan). — gianthei-
zônAWB sw.v. II, zweimal Gl., einmal Notker: ‚gelo-
ben, (de)vovere; opfern, immolare‘. S. antheiz,
heizan. — Ahd. Wb. I, 546; Schützeichel³ 9. Vgl.
auch H. Wesche, PBB 61 (1937), 52 f.