bînamoAWB m. n-St., nur Bened.regel und Isid.
(dat. sg. pinemin, binamin): ‚Beiname‘ (mhd.
bîname, nhd. Beiname; mndd. bīname; nndl.
biname). S. bî, namo. — Ahd. Wb. I, 1057;
Splett, Ahd. Wb. I, 656; Schützeichel⁴ 76.