beinna, beina f. jō-St. (Schatz, Ahd. Gr.
§ 375; nach Koegel, Über d. keron. Gl. 147,
Neutr.), nur Gl. 1, 134, 25 (3 Hss.): ‚Knochen,
osseus (als Subst. gefaßt)‘. S. bein (zur Bildung
vgl. Wilmanns, Dt. Gr. II § 197; zur Gemina-
tion Schatz, Ahd. Gr. § 279). Vgl. gibeinna. —
Ahd. Wb. I, 850; Starck-Wells 44.