berahtên sw.v. III, nur 3. sg. perahtet Gl. 1,
213, 38: ‚erglänzen, splendescere‘. S. beraht. — be-
rahtî f. īn-St., Notker, W. Ps., Gl.: ‚Glanz, splen-
dor, claritas‘ (got. bairhtei). S. beraht. — beraht-
ness f. īn- oder n. ja-St., -nissî f. īn-St., nur
Tatian, Isidor: ‚Glanz, Herrlichkeit, Ehre, splen-
dor, claritas‘. S. beraht, -niss. — berahto adv., nur
Tatian: ‚in glänzender Weise, splendide‘ (ae.
beorhte). S. beraht. — giberahtôn sw.v. II, nur
Tatian, Notker, W. Ps.: ‚verherrlichen, clarifi-
care‘ (mhd. geberhten, ae. gebeorhtian; vgl. got.
gabairhtjan). S. beraht. — Ahd. Wb. I, 881 ff.;
Schützeichel³ 13; Starck-Wells 46.