bidâhtîg adj., nur Gl. 1, 249, 10. 253, 33:
‚besorgt, sollicitus‘ (mhd. bedæhtic, nhd. be-
dächtig; mndd. bedechtich, mndl. bedachtich).
Als Ableitung von dem Präfixverb bidenken
(s. d.) zeigt das Adj. die Ablautstufe des Part.
Prät. (vgl. Wilmanns, Dt. Gr. II § 347). S. -îg.
— Ahd. Wb. II, 27 f.; Splett, Ahd. Wb. I, 130;
Starck-Wells 51.