biril m. a-St., einmal Tatian: ‚Korb, Trag-
korb, cophinus‘ (nhd. mdartl. luxemb. bierel,
bärel [Luxemb. Wb. I, 108]; as. biril; vgl.
mhd. birlinc, nhd. Birling [Dt. Wb. II, 40]; ae.
byrilian sw. v. ‚einschenken‘; aisl. byrla sw. v.
‚füllen, einschenken‘ < *urilōn-). S. beran,
-il. Vgl. *birul. — Ahd. Wb. I, 1105; Splett,
Ahd. Wb. I, 51; Schützeichel⁴ 76; E. Gutma-
cher, PBB 39 (1914), 69.