*brâchôd m. a-St., nur brachodo (verschrie-
ben? s. u.) Gl. 3, 609, 15: ‚Brachmonat, Juni, Iu-
nius (Zeit des Brachens)‘ (mhd. brâchôt, nhd.
obd. Mdaa. brachet [vgl. Schweiz. Id. V, 311 f.;
Fischer, Schwäb. Wb. I, 1332 f.; Schmeller,
Bayer. Wb.² I, 337; Martin-Lienhart, Wb. d.
els. Mdaa. II, 178a]). Zum ausl. -o s. Ahd. Wb.
I, 1309; Schweiz. Id. V, 312; Weinhold, Die
dt. Monatsnamen 34. Vgl. brâhmânôd. S. brâ-
chôn, -ôt/ -ôd. — brâchôn sw. v. II, nur in Gl.:
‚brachen, den Acker aufbrechen, proscindere‘
(mhd. brâchen, nhd. brachen; mndd. brāken;
mndl. braken). Vgl. Raven, Schw. Verben d.
Ahd. II, 21; Wißmann, Nomina Postverb. 11.
122. S. brâcha. — brâchunga f. ō-St., nur vier-
mal in Gl.: ‚Umbrechen des Bodens, Eggen;
proscissio, occatio‘ (schweiz. brâchung
[Schweiz. Id. V, 312]). S. brâchôn, -unga. —
brâchvelt mhd. st. n., nur Gl. 3, 407, 27
(12. Jh.): ‚Brachfeld, intermissio‘ (nhd. Brach-
feld; mndd. brākvelt). S. brâcha, feld. — Ahd.
Wb. I, 1306. 1309 f.; Splett, Ahd. Wb. I, 98 f.
221; Starck-Wells 72.